این خانه ظرف چند دقیقه پس از ورود روی سطح ماه خودمونتاژ می‌شود.

خانه مینیاتوری مزبور توسط «میکائل گنبرگ» اهل سوئد طراحی شده و به یک کلبه سوئدی شباهت دارد که به رنگ قرمز و سفید است.

این خانه با ابعاد سه در دو متر و ارتفاع 2.5 متر به اندازه‌ای بزرگ‌ است که می‌تواند یک انسان بالغ را در خود جای دهد. نوعی پارچه مخصوص، یک سازه کربنی را می‌پوشاند و این خانه پس از پرشدن با گاز، خود را می‌سازد. این عملیات ساخت و ساز در ماه چند دقیقه به طول می‌انجامد.

گنبرگ از سال 2003 بر روی پروژه «Moonhouse» با هدف قراردادن یک خانه قرمزرنگ با گوشه‌های سفید روی ماه کار کرده است. پروژه هنری وی در سال 2010 و به دلیل بحران بودجه متوقف شد اما اکنون با سرمایه‌ سالها تجربه و تلاش چند مهندس فضایی ارشد، 75 درصد آن کامل شده است.

شرکت فناوری فضایی امریکایی Astrobotic که یکی از شرکای ناساست، چالش انتقال این خانه به فضا را بر عهده گرفته است و پرتاب و فرود آن روی ماه را برای ماه اکتبر سال 2015 برنامه‌ریزی کرده است.

برای تحقق‌بخشی به خانه موردبحث بالغ بر 15 میلیون دلار لازم است و فقط 3901 دلار آن از طریق منبع‌یابی جمعیتی جمع‌آوری شده است. این نخستین خانه روی ماه خواهد بود.

به ادعای محققان، آنها توانسته‌اند راهی را برای تبدیل فضولات گاوی به آب سالم، استخراج مواد مغذی این آب برای استفاده به عنوان کود و کمک به کاهش تهدید فزاینده خشکسالی شناسایی کنند.

سیستم «جداسازی مواد مغذی مک‌لانهان» می‌تواند حدود 50 گالن آب از 100 گالن کود گاو تولید کند. این فناوری از روش هضم بی‌هوازی – ابداعی که ضایعاتی مانند کود دامی را گرفته و به عنوان محصول جانبی، انرژی تولید می‌کند- استفاده کرده و آن را با سیستم‌های فراپالایش، هوادهی یا زدایش با هوا و اسمز معکوس ترکیب کند.

نتیجه یا حداقل یکی از نتایج، آب سالمی است که برای آشامیدن احشام کافی است.

به گفته دانشمندان، این دستاورد می‌تواند تاثیر چشمگیری در زنده ماندن طولانی‌مدت مزرعه داشته باشد.

در حال حاضر این سیستم می‌تواند 50 گالن آب را از 100 گالن کود دامی تولید کند و محققان قصد دارند این میزان را به حدود 65 گالن افزایش دهند.

 در آزمایش‌های انجام‌شده، این فنچ‌ها حتی به تغییرات عروضی در زبان، بیش از انسان‌ها حساس بودند.

یافته‌های دانشمندان هلندی نشان می‌دهد قدمت ویژگی‌های عروضی صداهای آوایی می‌تواند پیش از تکامل خود زبان ساختاربندی‌شده بوده باشد. در این مطالعه، پرندگان به گونه‌ای آموزش داده شدند که به الگوهای هجاهای کلام انسانی که از طریق بلندگویی بر بالای قفس‌شان پخش می‌شد، پاسخ دهند.

بر اساس نوع صدا، پرندگان باید به کلید خاصی نوک می‌زدند یا این که هیچ کاری نمی‌کردند. جایزه پاسخ درست، غذا بود؛ در حالی که واکنش نادرست به 15 ثانیه تاریکی منجر می‌شد. دو توالی مختلف از چهار هجای طبیعی توسط بلندگوی زن و مرد ادا می‌شد. همچنین الگوهای گاهگاهی کلام انسان با تغییردادن زیر و بمی، بلندی و میزان طول هجا برای تاکید بر اولین و آخرین هجا در هر گروه اضافه شدند.

بر اساس یافته‌های دانشمندان دانشگاه لایدن هلند، فنچ‌های مزبور نه تنها الگوهای در حال تغییر را تشخیص دادند بلکه آنچه را که یاد گرفته بودند، به توالی‌های شامل هجاهای جدید اعمال کردند.

این نتایج نشان می‌دهد حساسیت به سرنخ‌های عروضی نه تنها با مالکیت زبانی مرتبط نیست بلکه ممکن است پیش از تکامل زبان رخ داده باشد.

جزئیات این مطالعه در مجله Proceedings of the Royal Society B منتشر شد.