نوری و شوری در دل دارم نوری از امید و شوری از شعف. همچون پرنده ای که بر بلندی ستیغ بنشسته و می داند که می خواهد پرواز کند اما زمانش را نه . شوق رفتن دارم نه فقط شوق نوع خارجی آن را . خدایا تو می دانی که فقط از رفتن خوشحالم نه از کجا رفتن. و چه خوش گفت اقبال ? آن مرد لاهوری :
ساحل افتاده گفت گرچه بسی زیستم هیچ نه معلوم گشت آه که من کیستم
موج ز خود رفته ای تیز خرامید و گفت هستم اگر می روم گر نروم نیستم
اگر می توانستم چند سال پیش از این از راه بورسیه بروم اکنون هدف بزرگم (Phd ) را نیز بدست آورده بودم ولی خدایا هر چه را تو بخواهی همان خواهم بود و شد.
امروز وبلاگ همکاران لبنانی را بازدید کردم به سر پرستی اقای عبدالهی. ایشان انسان نیکی است . ایکاش زودتر تکلیف ما هم مشخص شود.